مقایسۀ دو روش تقویتی عضلۀ چهارسر رانی در محیط خشکی و محیط آب بر درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال

سندروم درد پاتلوفمورال یکی از رایج­ترین آسیب‌های مفصل زانو است که در جوانی و بیشتر در میان زنان شایع است. به ­دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و کاهش حس عمقی مفصل زانو، تعادل در این افراد دچار نقصان است. هدف از مطالعۀ حاضر مقایسۀ دو روش تمرین درمانی در محیط خشکی و آب بر بهبود درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال است. در این تحقیق که به روش نیمه­تجربی انجام شد، 20 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال شرکت و به­صورت تصادفی به دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی تقسیم شدند. دو گروه هشت هفته و هر هفته به مدت سه جلسه تمرین درمانی دریافت کردند. از پرسشنامه‌های درد VAS و عملکرد حرکتی کوجالا kujala، آزمون تعادل ایستای شارپند رومبرگ و آزمون تعادل پویای ستاره، قبل و بعد از دورۀ تمرینی برای اندازه گیری درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها و انجام آزمون‌های آماری لازم در این مطالعه از نرم‌افزار SPSS نسخۀ 18 استفاده شد. سطح معنی­داری 05/0 در نظر گرفته شد. هر دو گروه پس از هشت هفته تمرین درمانی در مقیاس درد، عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی­داری نشان دادند (05/0p). بر اساس یافته‌های این پژوهش، انجام تمرین درمانی در آب و خشکی موجب کاهش درد، بهبود عملکرد، بهبود تعادل ایستا و پویا در مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال می‌شود. اگرچه نتایج آماری تفاوت معنی­داری را بین دو گروه در پس آزمون نشان نداد، تفاوت موجود در میانگین درصد تغییرات دو گروه نشان می­ دهد انجام تمرینات در آب بر کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال تأثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد. با توجه به نتایج، انجام حرکت درمانی در آب به­ عنوان روشی مؤثر برای درمان مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال توصیه می‌شود.